Het leven van een duizendpoot

Afgelopen weekend zijn de Duizendpootjes op beleidsweekend geweest. Vrijdag zijn we in alle vroegte vertrokken naar Landgoed ‘t Loo. Of althans de Landall Green Parks daar. Een aantal zijn er met de auto gegaan, de rest met de bus. De auto heeft ongeveer 5 minuten op de parkeerplaats gestaan voordat we er achter kwamen dat we een lekke band hadden. Samen met de ai. Praeses en Fiscus heb ik de band verwisseld zodat we daarna boodschappen konden doen. De anderen zijn gaan zwemmen.
De rest van het weekend stond in het kader van uitrusten, samen overleggen over de doelen die we ons gesteld hadden en problemen die we tegen gekomen waren en gebruik maken van de Green Park faciliteiten: zwemmen, midget golfen, poolen, in de amusementshal flipperkasten en samen DVD’s kijken. Ik merk nu dat ik het met mijn bestuursgenoten heel erg naar mijn zin heb en dat het besturen best goed gaat: er zijn zeker wat kritiekpunten, maar over de gehele linie kunnen we best tevreden zijn. Veel van onze doelen hebben we al gehaald, er zijn best wat veranderingen geimplementeerd en we hebben wel een leuke tijd. O ja, iets met Franse pornofilms.

Ouderwets vroeg was ik op Biton aangekomen. Blij met m’n nieuwe iPod ging ik naar boven en begon aan m’n ontbijt, onderwijl genietend van aangename muziek. Plotseling hoorde ik een luide tik en even later nog wat meer tikken. Ik deed een oordopje uit om me ervan te verzekeren dat het niet in m’n muziek zat en keek om naar de bron van het geluid.

En daar was’ie, in vol ornaat, de Mighty Mouse! Hij had vakkundig één van onze donkergroene muizenvallen om zijn hoofd geplaatst en liep nu, toch enigzins verdwaasd, rond. Ik kon me zijn verbazing levendig voorstellen, maar die verbazing ging al snel over in een oplossing zoeken voor dit fenomeen dat ik inmiddels toch wel als een probleem had geïdentificeerd.

Mijn eerste gedacht was dat ik het arme beest zo snel mogelijk uit z’n lijden moest verlossen, zonder daarbij mezelf ook geweld aan te moeten doen. Dus, in navolging van enkele andere problemen danwel beesten die op het kantoor hebben gespeeld, pakte ik de muis bij z’n valletje en gooide hem met één soepele beweging uit het raam, hopend dat de val z’n einde zou betekenen.

…

Uiteraard moest Koe(n) flink lachen om mijn vroege avonturen toen hij even later binnen kwam. Maar hij vond het toch wat zonde van de muizenval en ik was ook wel benieuwd hoe het met het beestje zou gaan, dus gingen we het dak op. Daar bleek de machtige muis na de paar meest air-borne seconden van zijn leven netjes op de ventilatie te zijn geland. Hij dood, de val nog heel. Eind goed, al goed.

Je neemt de telefoon op en hoort iemand zich voorstellen als Hanneke Jansen, de persoonlijke secretaresse van Willem Hendrik Gispen. Ze meldt dat hij helaas door persoonlijke omstandigheden verhinderd is om naar de eetkamer te komen.

Gister bedacht ik me dat de briefjes die we na onze late dienst achter laten (om te vertellen hoe laat we weggingen en hoe de avond was) eigenlijk best leuk zijn om te archiveren. Mijn eerste idee was om ze te verzamelen in een map of iets dergelijks, maar bij nader inzien kon het veel beter digitaal, eigenlijk was het precies iets wat goed op een blog zou passen.

Om ons mooie blog niet te vervuilen heb ik met wat knutselen gisteravond het mooie boxje dat nu aan de rechterkant van ons blog te vinden is gemaakt, waar steeds het laatste briefje in staat. Door op de kop in het boxje te klikken kun je ze allemaal teruglezen. De eerste post is van een tijdje terug, maar ik vond hem zo leuk dat ik hem heb onthouden.