Het leven van een duizendpoot

Amicae, amicique

Ik ben lekker bestuur.
Ik wil niet meer, ik wil niet meer
Ik wil geen handjes geven
Ik wil niet zeggen elke keer
Jawel rector jawel meneer
Nee. Nooit meer in m’n leven
Ik hou mijn handen op mijn rug
en ik zeg lekker niks terug

Ik wil niet op belet bij Unitas
of elke dag de vissen voeren
Ik wil nu liggen in het gras
en ik wil overmorgen pas
in studieboeken loeren
Ik heb geen zin meer in gezag
de hele dag, de hele dag!

Ik wil geen speech met een inhoud,
Ik wil geen pak met knopen
ik wil bier in duizendvoud
ik wil geen voorbeeld zijn, maar fout
en dan een steelpan kopen
en dan fijn spelen met het vuur
en ik wil slapen tot het middaguur

Ik wil niet schoonmaken in millyways
of theedoeken met gaten
Ik wil niet smeken bij de CvB’s
En ik wil op de ALV’s
over praktische invulling praten
En dat is al mijn interesse
En als ze kwaad zijn, roep ik: politesse!

Annie MG Schmidt heeft ooit gezegd dat ieder verhaal een goede afloop had. Je moet alleen weten wanneer je moet stoppen. Ik zou het graag bij dit gedicht laten, maar dat geeft mij niet het gevoel dat dit verhaal een goede afloop heeft.

Terwijl ik de afgelopen dagen, starend naar een knipperende cursor in een leeg document, een goede openingszin probeerde te verzinnen voor mijn afscheidsspeech, vroeg ik me af wat het nut er van was. Waarom schrijft men een afscheidsspeech?

Gefascineerd door deze vraag ben ik gaan brainstormen en kon een drietal redenen voor een afscheidsspeech bedenken. Ten eerste wil men vaak een aantal mensen bedanken, verder blikt men terug op het jaar om leuke herinneringen op te halen en tenslotte wil men met een klapper zijn bestuursjaar afsluiten: men wil graag herinnerd worden.

Ik kan me goed voorstellen dat er na een bestuursjaar een aantal mensen zijn die zo belangrijk zijn geweest dat je ze daar graag voor wil bedanken, maar ik vraag me af waarom zo’n bedankje niet persoonlijk kan en met iedereen gedeeld moet worden.

Het probleem is denk ik dat men het moeilijk vind mensen persoonlijk te bedanken óf niet de tijd en moeite neemt om deze bedankjes goed te formuleren. Door zo’n bedankje op te nemen in een afscheidsspeech, ben je ten eerste verplicht om na te denken waarvoor je mensen bedankt en op welke manier en ten tweede kun je er op het moment zelf niet meer omheen. Het staat nou eenmaal in je speech dus je moet het wel voorlezen.

Waarom men leuke herinneringen in zijn afscheidsspeech verwerkt lijkt me duidelijk. Er zijn in een bestuursjaar ongetwijfeld een aantal onvergetelijke momenten. Door hier op terug te blikken zorg je ervoor dat het moment nogmaals beleefd wordt door alle aanwezigen, ook door zij, die er in eerste instantie niet eens bij waren.

Als zo’n terugblikkende anekdote leuk genoeg is, wordt deze onthouden en later opnieuw verteld wat bijdraagt aan de derde reden: men wil herinnerd worden. Op het moment dat je een jaar lang toegewijd met iets bezig bent geweest wil je graag dat mensen dit onthouden. Hier kun je onder andere voor zorgen door een onvergetelijke afscheidsspeech te houden.

Dan wil ik nu graag van de gelegenheid gebruikmaken om met een terugblik naar afgelopen jaar een aantal mensen te bedanken op een manier die hopelijk mensen nog lang zal bijblijven.

Ben
Met publiciteit in de geest
Kwam jij met ‘t concept open feest
To party all night
verzonnen we bite
En het is succesvol geweest

Ben, naast de open feesten vond ik het altijd supergezellig om samen met jou naar feestjes te gaan. We hadden altijd de grootste lol, maar konden ook goed praten. Ik hoop dat we dat nog vaak gaan doen, en onze wilde plannen over een vakantie naar Berlijn ook echt gaan uitvoeren.

Dave
Wij waren eens bij’t CvB
Zij gaven een heel chique diner
Toen vroeg uit het niets
Yvonne hem om een speech
Ik dacht toen tel ik niet meer mee?

Dave, je zal zelf ook wel geschrokken zijn toen je ineens jouw naam hoorde bij het CvB galadiner. Ik heb toen toch maar mijn verhaal gehouden, want speechen is toch net iets meer mijn ding dan het jouwe. Het afgelopen haar heb ik je vreemde gave om dingen uit het niets te laten onstaan erg gewaardeerd. Ik noem een deksel op de vijver in millyways of een ophangsysteem voor de borden. Het wordt een keer genoemd, en ineens is het er. Daar was ik erg blij mee.

Wybe
Koninginnenacht was echt top
Maar plots was’t wc papier op
We gingen dus vlug
Langs de hele FUG
Kregen’t bij SSR toen voor nop

Wybe, op een één of andere manier wisten wij het altijd klaar te spelen om in de bizarste situaties terecht te komen. Ik noem die zoektocht naar wc-papier, de naborrel van een oratie met de twee Joannes van SSR-NU en die twee keer dat we bij het koor langsgeweest zijn. Ook al waren je grappen niet altijd grappig, ik heb me altijd met je vermaakt.

Indûr
Op een dag vond ik hem in zijn sas
Toen hij metal aan’t luisteren was
Een lamp was er schaars
en bij t licht van een kaars
Telde hij daar heel rustig de barkas

Indur, ik moet zeggen dat je me wel verbaasd hebt toen ik een pikdonkere zaal binnenkwam waar keiharde metal op stond en jij aan een tafeltje midden in de zaal bij kaarslicht je muntjes aan het tellen was. Eigenlijk deed je alles op een aparte manier: van tekenen in paint tot je gevoel voor humor. Ik heb er in ieder geval erg om kunnen lachen en van genoten.

Eelco
Door Delft maakten wij ooit een tocht
Toen Biton nog een zusje zocht
wolbodo was goed volk
we eindigden met de bolk
En een conducteur die ons niet mocht

Eelco, ik heb elke keer weer erg veel plezier beleefd aan onze trips naar de zusjes en de gesprekken die we in de trein voerden. Ik ben niet van plan weer je ‘guy on couch’ te worden, maar hoop dat we toch nog regelmatig gaan eten.

Liesbeth
Het vergt toch nog enige training
Voor ik snap wat er door je heenging
Je wil stiekem paars
Maar vind dan toch rood
Ja Liesbeth wat is nou je mening

Liesbeth, het heeft vaak lang geduurd voordat ik begreep wat je nou precies vond of wilde afgelopen jaar, maar ik vond het proces ernaartoe altijd hilarisch. Ik denk dat het afgelopen jaar zonder jou compleet anders was geweest en ben daarom blij dat je in ons bestuur zat.

Henk en Willemien
Hoewel ze me niet vaak meer thuis zien
Ben ik blij met Henk en Willemien
Eens in de twee weken
Ga’k met ze uit eten
Vind’t fijn da’k dat blijkbaar verdien

Henk en Willemien, ik ben zo blij dat jullie altijd wilden luisteren naar mijn verhalen over Biton en nooit te beroerd waren om mee te denken met problemen waar ik tegenaan liep. Dank jullie wel.

Meeuw
Mijn opvolger is dan een vrouw
Dat zegt niet dat ik haar niet vertrouw
Als een honingslinger
Wind ze hen om haar vinger
En is dan zo trots als een pauw

Meeuw, je weet als geen ander hoe je mensen moet bespelen en dingen van ze gedaan krijgt. Helaas is dat bij het afkrijgen van mijn overdracht niet helemaal gelukt. De afgelopen tijd heb je veel vragen gehad en ik heb ze altijd graag voor je beantwoord. Ik ben er van overtuigd dat je het fantastisch zult doen komend jaar en je weet dat je me altijd kunt bellen.

Ly
Er mist er nog één in de rij
En die maakt me altijd weer blij
ik had vaak geen tijd
maar heb ook geen spijt
Want écht vanaf nu ben ik vrij

Lieve Ly, ik hou van jou

Vergeten
Nog één limerick uit mijn pen
Voor hen die ik vergeten ben
Alsnog nu mijn dank
Je krijgt nog wel drank
Wanneer ik je straks nog herken

Ik heb gezegd

Het enige dat echt zwaar is aan je bestuursjaar, is je sleutelbos. Weetjewel, dat je broek zo een beetje scheef gaat hangen, echt heel naar. De zwaarte van een bestuursjaar is vooral subjectief, een ervaring, en daarom vooral wat je er zelf van maakt. Ik heb hard gewerkt, maar nooit met tegenzin of slechts uit plichtsbesef. Ik heb absoluut geen zwaar jaar gehad, maar eigenlijk alleen maar plezier en daar schaam ik me niet voor.

Maar, terug naar het onderwerp, die sleutelbos dus.

Bij afscheid van een bestuursjaar hoort ook de afscheid van je sleutelbos. Vele bestuurders voor mij hebben al, met weemoed in hun stem, een vaarwel voor hun sleutelvrienden uitgesproken. Ik begreep dat destijds niet helemaal, maar eigenlijk begrijp ik het nog steeds niet. Eerlijk gezegd voelde ik me door de sleutelbos meer een conciërge dan een leidinggevende.

Dus, wat is een sleutelbos nou helemaal waard? Zeker niet niets, de waarde aan sleutels zelf is al zo’n 100 euro. Maar er is vast ook iets van symbolische waarde. Is het de macht? De toegang die je er door krijgt? Misschien voor sommigen, maar niet voor mij.

De sleutelbos is vooral een aanwijzing. Als een grote pijl wijst hij naar Biton. Het bordje bij de pijl zegt: dit is wat je vandaag gaat doen, dit is je doel. Natuurlijk hoef je die aanwijzing niet op te volgen, maar ik denk dat die grote pijl precies is wat de meeste bestuurders missen als ze de dag naar de wissel wakker worden.

Ik was dit jaar niet de enige bent met die aanwijzing. Nog zes anderen hadden voor hetzelfde gekozen. Bijna elke dag kwamen we weer alle zeven naar dezelfde plek om aan hetzelfde te werken. Een gedeeld doel is het mooiste doel dat er is. Zonder jullie was het nooit zo leuk geweest. Koe(n), Liesbeth, Indûr, Wybe, Dave en Ben: jullie worden bedankt.

Sleutels openen deuren, maar om een deur te openen heb je niet altijd een sleutel nodig. Dat zeg ik niet als hint naar de stunt, maar omdat ik weet dat er een aantal deuren zijn die altijd voor me open staan. Didy, Pap en Mam, ik heb niet echt de drempel platgelopen bij jullie, maar ik weet dat de uitnodiging altijd geldt en ik ben zeker van plan om daar komend jaar vaker op in te gaan.

Ik heb gezegd.

De acquisitor heeft zonder twijfel de vaagste functie. Dit is begrijpelijk omdat het pas zo’n kort bestaan geniet, maar het maakt het uitvoeren ervan lastiger. Zeker wanneer je net begint.

Wat ik bijvoorbeeld vaag vond was de indruk die over sponsoring of acquisitie bestaat op Biton. Je moet heel veel bellen, je krijgt vervolgens heel vaak nee te horen en als je geluk hebt lukt het om een bedrijf geld af te troggelen. Dit leek mij eigenlijk een heel frustrerende taak met weinig beloning en ik kon me hier totaal niet in vinden. Dit vormde gelukkig geen praktisch probleem, omdat ik al m’n handen vol had aan het behandelen van organisaties die op Biton afkwamen.

Later in het jaar heb ik op de USF-besturendag een cursus gevolgd over sponsoring en hier kreeg ik een heel andere indruk. Sponsoring draait om het bedenken van mogelijkheden tot samenwerking met andere organisaties en het zo aantrekkelijk mogelijk voor ze te maken om in je plannen mee te gaan. Verder werd er veel nadruk gelegd op het opbouwen van gezonde langdurige sponsorrelaties, terwijl op Biton het meer de gewoonte is om een bedrijf maar 1 of een paar keer te gebruiken.

Deze cursus heeft me erg aan het denken gezet over de methode van sponsorwerving op Biton. Uiteindelijk heeft dit nog het meest invloed gehad op mijn functie-overdracht, want het is me niet gelukt om hier op tijd zelf invulling aan te geven.

Ik was dus een beetje ontevreden over de methodes die ik toepaste, maar in het aantal contracten of euro’s dat ik heb binnengehaald viel ik niet uit de toon bij mijn voorgangers. Ik denk daarom dat er nog heel veel mogelijkheden zijn om de hoeveelheid sponsoring en sponsorgeld uit te breiden op Biton. En volgens mij zijn we het daarover eens, Sepje.

Er is veel skepsis geweest rond het organiseren van open avonden die niet in het teken staan van ledenwerving, maar enkel laten zien dat Biton een gezellige omgeving is om te feesten. Gelukkig kan ik nu terugkijken op de geslaagde twee edities van Bite. Ik geloof dat het, mits er genoeg durf is om een origineel concept verder te ontwikkelen, de naamsbekendheid kan vergroten en het imago kan verbeteren onder de Utrechtse studentengemeenschap. Met BOA is dit bijvoorbeeld al heel goed gelukt.

Ik wil graag nog even benadrukken dat ik heel veel plezier heb beleefd aan alles wat ik dit jaar heb meegemaakt. Dit heb ik voor een groot gedeelte te danken aan mijn bestuursgenoten. Koe(n), Liesbeth, Eelco, Indur, Dave en Wybe, ik heb nog nooit in een groep mogen werken die zo leuk en efficient samenwerkt en ik denk dat ik dat behoorlijk zal missen. Er waren momenten waarop ik me wel goed kon inleven in de spookverhalen die ik had gehoord over de lasten waaronder je als Biton-bestuurder gebukt gaat, maar jullie waren er om de boel te relativeren en tegenwicht te bieden aan de overdreven bezorgdheid waar geengageerde Bitonezen soms onder gebukt gaan.

Met een enorme berg positieve en leerzame herinneringen kan ik meer dan tevreden afscheid nemen van mijn bestuursjaar. Het was echt fantastisch. Biton, bedankt!

[Koen begins…]
Om 13u vertrokken Eelco en Wybe naar Ad-rem om het busje op te halen. Ze kwamen terug met een dubbelcabine van ongeveer 4 meter lang, waarna Daan, Eelco, Robbert en ik onder het genot van “Truck songs” (met onder meer en onder andere kaskrakers als “Met de vlam in de pijp”, “Giddy up go” en “Asfaltrocker” richting Lelystad.
Na afwisselend keiharde regen, zon en hagel arriveerden we uiteindelijk op een erf in the middle of nowhere van de boer van biertafel.nl. Daar laadden we 3 biertafels in en vervolgden onze weg naar Amsterdam. Op een stinkend industrieterrein in de buurt van de Coentunnel scoorden we zeven 17″ monitoren.
Omdat Eelco een afspraak had in Delft zetten we hem af bij station Amsterdam Sloterdijk en nam Robbert het stuur over. Na eerst de motor voor een groen stoplicht te laten afslaat volgde een enerverend ritje over de busbaan en het busstation van Amsterdam Sloterdijk. Uiteindelijk lukte het ons om bij Samenwerking uit te komen, een straat in Amsterdam Osdorp die parallel ligt aan Overleg, en haaks op Inzet en Geduld. Daar haalden we een kick-ass vriezer op voor bij Ronald & Koe(n) in huis en keerden terug naar Utrecht.
Omdat een eerdere vaatwasserophaalpoging mislukt was, ging Ronald op zoek naar een nieuwe vaatwasser, die hij uiteindelijk vond in Culemborg.
[..Ronald continues…]
De vaatwassermevrouw was wat overdonderd aan de telefoon en we mochten hem voor €30 hebben. Toen ik vroeg of we hem meteen op konden halen zei ze “Nou, hij staat nu nog te draaien, en we krijgen pas half juni een nieuwe keuken”. Toen ik liet merken dat we eigenlijk op wat kortere termijn een vaatwasser nodig hadden zei ze “wacht even” en ging ze wat overleggen. En toen mochten we hem opeens wel meteen ophalen. Ik bedankte haar bij het afhalen dat het toch nog meteen kon en ze zei dat ze een paar weken afwassen ook wel overleefden. Best lachen, want wij wilden juist snel een afwasmachine omdat we niet een paar weken met de hand wilden afwassen. Jaja, mensen assertief overdonderen werkt best goed.
[…Wybe finishes]
Toen werd Wybe zeer boos door het verhuurbedrijf opgebeld. De sleutels waren niet in het sleutelkluisje. Waar waren ze wel? In het dashbordkastje. En of Wybe eventjes ze er uit kon komen halen, want een band had die sleutels nodig. Je komt aan en mensen kijken je verbaasd aan. “Hoe kon je zo stom zijn om ze niet in het sleutelkluisje te leggen?” Ik vroeg of ze geen reservesleutels hadden. “Ja, maar het is hemelvaart en die liggen bij de dealer en die is nu dicht.” Daar sta je dan met een baksteen in je hand een autoruit te bewerken, wat moeilijker is dan veel films je doen geloven. Uiteindelijk na 5 minuten beuken maar om een hamer gevraagd. Iemand anders kwam me helpen met een schroevendraaier en die had het duidelijk eerder gedaan: na 5 ferme tikken lag de ruit eruit. Toch wel redelijk raar om zo je dag te beginnen: ongedouchet, ongeschoren en met een baksteen inbeukend op een autoruit. Je maakt wat mee in je bestuursjaar…

Popquiz: “Wat doet Koe(n) hier?”

Antwoord: hij neemt een foto voor op Plazes.

Plazes is een relatief nieuwe dienst voor mensen met een laptop. Nadat je een klein programmatje hebt geinstalleerd, kun je precies invoeren waar je (op de wereld) bent waneer je verbindt met internet. Of, als iemand je al voor is geweest, dan hoef je het niet eens in te voeren.

Op de site van Plazes kun je ook de sattelietkaarten van Google Maps bekijken van de plaats waar je bent. Maar één van de leukste mogelijkheden is toch wel onze geliefde praeses door het hele land volgen.